Keuzes.

Ruim drie jaar geleden zat ik nog in de bijstand. Het was de hoogtijd van “de grote pandemie”. Ik kreeg te horen dat de baby wat in de buik van mijn vrouw zat gezond was. Onverwacht was ze toch nog zwanger geworden. Er ging een hoop door mij heen. Ik liep naar de keuken en trok een biertje open. Al ben ik geen grote drinker, dat ding ging in een paar gulpen naar beneden. Mischien kwam het door dat ene biertje, misschien ook niet, maar opeens schoot de afgelopen decenium door mijn hoofd.

Mijn vrouw werd in 2010 zwanger, ik startte kort darna een onderneming want ik wilde er voor mijn gezin zijn. De kleine zien opgroeien, leuke dingen doen en terwijl ik dat deed, ook nog mijn onderneming laten groeien. De juiste combinatie doen van werk en gezin. Des te groter de kleine werd, des te groter mijn onderneming zou worden. Huis in Portugal kopen voor de grote vakanties,  mooie tijden beleven.

Het liep echter allemaal net even anders. De zwangerschap eindigde te vroeg. De kleine kwam Maart 2011 ter wereld, maar overleed drie weken later. Achteraf bleek dat Ruben geen kans zou hebben gehad. Er was een progressieve en overdraagbare spierziekte in de familie waar niemand vanaf wist. Ruben had dat en overleed er uiteindelijk aan.

Mijn hele wereld was ingestort. Niet alleen was ik mijn kind kwijt, maar het bleek dat de spierziekte aan de kant van mijn vrouw at. Ze bleek ongenezelijk ziek. Ik kon er zover mee dealen, of zo dacht ik. Doorwerken, lekker aan de bak, dan komt het goed. Nou dat kwam het dus niet. Alles werd steeds zwaarder en ik kwam niet heel veel verder. De simpelste taken en klussen werden onmogelijk. Ik ging langs de huisarts, dan de praktijk ondersteuner, dan de GGZ. Daar was de diagnose. PTSS, chronische depressie en nog een paar andere dingen. Er werd geegd “ stoppen met je onderneming of je gaat het niet lang redden “. Dat deed ik maar. Bedrijf opdoeken en de bijstand in was een van de zwaarste beslissingen van mijn leven.

Fast forward tien jaar, een hoop therapieën waarbij ik de beslissing had gemaakt ze zonder medicatie te doorlopen, en zes ivf trajecten die tot niets heben geleid. In China viel er opens een vleermuis verkeerd, en kort daarna ging de wereld in lockdown. De vrouw en ik hadden opeens zeën van tijd voor elkaar…. Lang verhaal kort… ze werd zwanger.

Bijstand. Ja. Daar zat ik dus in. De dwi begon te drukken dat ik aan het werk moest. Opzich niets op tegen, echter het was de hoogtijd van de pandemie. Ik legde hen mijn situatie uit. Zwangere vrouw met een spierziekte en nog een jaar te gaan voor mijn schulden afgelost waren. Ik had een plan en vroeg de dwi om hulp om het te verwezenlijken: “laat mij even met rust tot de schulden zijn afgelost. Dan ga ik voor mijzelf beginnen zodat ik er voor mijn gezin kan zijn.” Daar gingen ze niet mee accoord en bleven drukken op het “voor een baas aan het werk gaan”.

Raphaël kwam gezond en redelijk probleemloos. En toen dat klein propje in mijn armen had, viel het kwartje: “en nu is het genoeg. Deze is levend ter wereld gekomen en is gezond, Ik ga dit anders doen”. Bijstand opgezegd, kvk registratie geregeld, website aangepast en fast forward naar nu…

Dit ben ik en dit is waar ik het voor doe.